تعریف آبکاری در خلاء
آبکاری در خلاء یا پوشش‌دهی تحت خلاء، فرآیندی است که در آن لایه‌ای از ماده (فلز، سرامیک یا مواد دیگر) بر روی سطحی از جنس مختلف (معمولاً شیشه، فلز یا پلاستیک) به صورت نازک و یکنواخت پوشش داده می‌شود. این فرآیند در محیط خلاء انجام می‌گیرد تا از اکسیداسیون و آلودگی سطح جلوگیری شود.
مزایا و کاربردها
کیفیت بالای پوشش: آبکاری در خلاء به دلیل کنترل دقیق ضخامت و ترکیب لایه‌ها، منجر به تولید پوشش‌هایی با کیفیت بالا و ماندگاری بیشتر می‌شود.
ظاهر جذاب: در صنایع بلورجات، این نوع آبکاری باعث ایجاد پوشش‌های براق، درخشان و مقاوم می‌شود که به زیبایی محصولات کمک می‌کند.
مقاومت در برابر خوردگی: این روش مقاومت شیمیایی و مکانیکی سطح را افزایش داده و طول عمر محصول را افزایش می‌دهد.
صرفه‌جویی در انرژی و مواد: به دلیل کارایی بالای فرآیند، نیاز به مقدار زیادی مواد خام نیست.
روش‌های رایج در آبکاری خلاء
PVD (Physical Vapor Deposition): در این روش، ماده‌ی پوشش‌دهنده به صورت بخار تبدیل شده و روی سطح قرار می‌گیرد.
CVD (Chemical Vapor Deposition): استفاده از واکنش‌های شیمیایی برای ایجاد پوشش بر روی سطح.
پوشش‌های یونی: که از تکنولوژی پلاسما برای افزایش چسبندگی و مقاومت استفاده می‌کند.
کاربردهای ویژه در صنعت بلورجات
پوشش طلا و نقره بر روی بلورها: که جلوه‌ای زیبا و لوکس به محصولات می‌دهد.
پوشش‌های مقاوم به خراش و سایش: برای بلورجاتی که نیاز به دوام بالا دارند.
پوشش‌های رنگی خاص: این روش امکان تولید طیف گسترده‌ای از رنگ‌ها را برای محصولات بلور فراهم می‌کند.
